Svi Zemunci, Šijani, Arkani, Kristijani, Giške… Tri klase je to ispod Marijana, kad je riječ o umijeću borbe, a deset klasa ispod kad je riječ o čojstvu. Bokser, najjač vitez koji piše pjesme i svira na flauti. Ubijen u pojam, izdan, prevaren. Sve je to legenda jugoslovenog boksa, opisivali su oni koji su ga dobro poznavali i divili se svim osobinama satkanim u jednom biću.
Rođen je u Beogradu 1951. godine, majka Marija Vukić bila je Ličanka, a otac Josip vojvođanski Hrvat. Oboje su bili prosvetni radnici, otac je bio nastavnik muzičkog, pa je strast preneo na trećeg od trojice sinova, Marijana. On je bio odličan matematičar, a zbog roditelja je završio nižu muzičku školu na flauti i klavir.
Srednju je napustio nakon prve godine zbog boksa. Imao je sestru Ljiljanu, a dvojica starije braće, Ante i Josip, trenirali su boks. Počeli su ga zadirkivati vršnjaci da je djevojčica, pa je s braćom krenuo na treninge. Porodica je tada već živjela u Tuzli. Kada je kao 10-godišnjak na treningu nokautirao 18-godišnjeg mladića, skrenuo je pažnju na sebe.
Marijan Beneš u amaterskoj karijeri imao je 299 borbi od čega je dobio čak 272. U profesionalnoj karijeri od 56 mečeva dobio je 50. Uz Matu Parlova najbolji je bokser bivše države svih vremena. Osvojio je sve moguće titule u BiH te bivšoj Jugoslaviji, kao i naslov evropskog prvaka koji je uspešno branio četiri puta.
Nakon osvajanja zlatne medalje na Evropskom prvenstvu u boksu 1973. u Beogradu, prešao je u profesionalce i 1979. osvojio titulu evropskog prvaka u verziji Evropske bokserske unije u lakoj velter kategoriji.
Marijan Beneš se povukao 1983. godine iz boksa zbog teške povrede oka.
Pitali su ga jednom prilikom da li je Bosanac ili i dalje Jugosloven. Rekao je “ono što sam uvijek bio – mali Titov pionir”.
– Pošten čovjek se kune jednom za jednu stvar. Bio sam i ostao pošten. Zakleo sam se Titu da ću čuvati bratstvo i jedinstvo, a šta sam mislio u to vrijeme mislim i danas – govorio je Beneš.
Sa Titom se sreo čak dva puta. O jednom njihovom susretu se i dan danas prepričavaju detalji.
– Tile je bio laf. Kad su me prvi put predstavili Titu, rekao mi je: “A ti si onaj mali što onako opasno bije?”. Ja sam mu rekao: “Niste li vi druže Tito viši?”. Zagrcnuo se od smijeha. Mogu da pišu šta hoće, ali niko nije jeo iz kante za smeće dok je Tito bio živ. Svi su imali platu – i radnik, i rudar, i čistač ulica, i lekar… Sad gospoda jedu iz kante za smeće – i u Zagrebu, i u Beogradu, i u Banjaluci – govorio je Beneš.
Televizijski komentator Dragan Nikitović je jednom prilikom rekao da je Beneš “najveći tragičar našeg ringa”. Samouvjeren i hrabar do bezumlja, uzdao se samo u udarac, zaboravljajući staro pravilo ringa da se uvijek nađe neko ko jače udara. Ništa ga nije moglo zaustaviti, ni kada je strijemio ka vrtoglavim visinama, niti kada je počeo strmoglavo da pada. Zbog specifičnog stila spuštenog garda i hrabrosti zvali su ga najvećim kockarom u ringu.
Beneš je preminuo nakon višegodišnje patnje, u skromnim uslovima u svom domu u Banjaluci, bez osnovne zdravstvene pomoći. Nije mogao da priča jer su mu u borbama oštećene glasne žice, u borbi je izgubio oko, šake je lomio 26 puta, imao je Parkinsonovu i Alchajmerovu bolest.
Pisao pjesme Mileni Dravić
Godina je 1973. U studio Jugoslovenske Radio Televizije (JRT) ulazi omanji, brz, pomalo nervozan, atletski građen tip sa zulufima, karakterističnim za Balkan tog perioda. Posle par riječi razmijenjenih sa organizatorima i najave čuvene Milene Dravić, izlazi na pozornicu na kojoj ga čekaju Dragan Nikolić, Marko Marković i Dragan Nikitović.
Crnim, prodornim pogledom mjeri prelijepu Milenu, dok joj recituje pjesmu. Pjesmu koju je sam napisao, jednu od mnogih u koje je utkao svoju prelijepu balkansku dušu. Donose mu flautu, daje mu je u ruke Dragan Nikolić. Uzima je i svira rutinski neku laganu melodiju, u izvedbi koje se ne bi postidio ni majstor na ovom instrumentu. Publika je uzbuđena, kao i cijela jugoslovenska nacija, koja gleda oduševljeno. Ponosni su na svog šampiona. Ponosni su na svoju državu, u kojoj bokserski šampioni šarmiraju, pišu divne pjesme i sviraju flautu.
Strah i trepet
Tomo Marić, autor knjige “Bio jednom jedan šampion” i čovjek koji je pratio Beneša tokom cijelog života jednom prilikom je otkrio:
– Ljudi iz Beogradskog podzemlja su ga obožavali. Željko Ražnatović Arkan je u vrijeme kada je bio tražen od zakona u Jugoslaviji ilegalno ulazio u zemlju i prerušen gledao Marijanove mečeve. Ljuba Zemunac je išao na njegove mečeve u Njemačkoj i neizmjerno ga poštovao. Klanjali su mu se do crne zemlje – rekao je Marić.
Kad je počeo rat, dešavalo se da mu dođe ološ, stavi pištolj na glavu i pita ga “ko je sad jači, a?”
Kakva slika. Puzavci, ljigavci, ljudska žabokrečina dočekala je svojih pet minuta, pa je krenula da liječi komplekse na višem genu, na boljem od sebe. Krmad, gomila krmadi, na lava.
– Rješavao sam to benešovski – otkriva Marijan. U prevodu, ko god je to uradio, dobio je štos u glavu, nemilosrdno i brzo. I potres mozga, slomljeno nešto, i sve što ide s tim. Pesnica šampiona uvijek je brža od prsta ološa na obaraču, piše Kurir.
Najnovije vijesti Srpskainfo i na Viberu